In Memoriam: 1. Hoe het mis ging; 2. Hoe ze was en leefde;
3. Wat deed ze allemaal; 4. Hoe red je het na het verlies;
5. Talrijke foto's; 6. De aanklacht.

Zij zei wel eens: 'Als ik iets krijg en ik tref niet de juiste dokters,
dan zou het wel eens afgelopen kunnen zijn. Je zult zien als ik ze
echt nodig heb, dan zijn ze er niet'. Zes weken voor haar dood zei
ze het weer.

Om haar voor eeuwig recht te doen en om haar te eren

HARDENBERG - Alie Kraak is niet meer. Alie en ik zijn door een
assistente en een arts niet serieus genomen. Daarom moest ze
onnodig lijden en is ze de dood in gejaagd. De dokter kwam niet.
Na vele hulpkreten is zij vrijdagochtend 27 januari 2006 krimpend
van de pijn overleden.

Toen ze onlangs een week niet lekker was en geen eetlust had, dacht ze dat het over
zou gaan. Maar het ontaardde na 5 dagen in maagpijn en overgeven. Ook water of thee
kwam er weer uit. Toen de huisarts gebeld, maar de praktijk was dicht en een antwoord-
apparaat verwees naar een vervangende dokter. Alles aan diens assistente uitgelegd, die
tegenwoordig ook al op de stoel van de arts zit en mensen afwimpelt met de mededeling,
dat het rond ging en om een virus ging en dat het met rust over zou gaan. Dus een dag
gewacht. De pijnen werden erger, ze werd steeds zwakker, lopen ging niet meer.
 
Alie kwam niet voor een wissewasje bij de dokter. Als ze er een beroep op hem deed
dan was er echt iets aan de hand. Dat wist onze dokter. In de nacht van 26 op 27 januari
had onze eigen huisarts nota bene dienst op de huisartsenpost. Hij heeft na vier keer
aanhoren wat er precies aan de hand was, knullige en domme reacties gegeven. De
laatste noodkreet om onmiddelijke hulp was voor haar te laat.

Na het eerste telefoon naar de huisartsenpost kwam hij niet. Ik moest naar het ziekenhuis
komen om iets tegen het overgeven en tegen de pijn op te halen.
En wat was de pijnstiller? Paracetamol in zetpilvorm.
Toen na een uur na de eerste zetpil de pijn erger werd, weer gebeld en kreeg ik van de
telefoniste al te horen dat het zijn uitwerkingstijd moest hebben. Dat vertelde ook onze
huisarts. Hij had die nacht dienst. Na elk telefoontje zei ik dat het erger was
geworden en dat ze het niet meer redde.
Schandalig is ook, dat de afstand van ons huis naar het ziekenhuis, waar de huisartsenpost
zit,  nog geen vijf minuten rijden is en dat hij dan toch niet komt. Hij had er in een mum
van tijd kunnen zijn.

De dokter die wel brieven stuurt om een griepprik te komen halen, omdat we zogenaamd
op onze leeftijd tot een risicogroep behoren, heeft de risicofactoren die ik hem telkens
die nacht uitlegde genegeerd. Dat is onbegrijpelijk.

Hij kwam, maar helaas te laat. Bij mij thuis begint hij over mogelijke oorzaken, maar daar
heb ik geen boodschap aan. Ik had de eerste keer duidelijk uitgelegd en duidelijk gemaakt
hoe ernstig de zaak was, dat zij vreselijk leed, door een hel ging, dat ze al een paar dagen
uitgeput was. Wat zou u als leek concluderen als iemand al een paar dagen zelfs geen
water meer krijgt? Toen hij kwam en de dood constateerde gaf hij toe een inschattings-
fout te hebben gemaakt.
Hij speculeerde over de oorzaak: misschien het hart, misschien toch suiker, misschien.

Dit is wat ik denk: Ze had dagenlang geen eten en geen water binnen kunnen houden en
de pijn werd ondraaglijk, ze werd daardoor zeer zwak dat ze niet meer kon staan, door het
overgeven keerde haar maag om, werd er in de maag beschadigingen veroorzaakt waardoor
de beschermende laag werd aangetast, het maagzuur niet werd tegengehouden, de pijn
hierdoor elke dag steeds erger werd, zodat er maagperforaties zijn ontstaan. 
Ook kan het zijn dat er een knik in haar darm is gekomen. Ik kreeg hierover een email
uit België.

Het is treurig gesteld met de kennis van sommige dokters. Ook die van onze huisarts.
Ondanks de uitleg, dat ze helemaal was verslapt, niet meer kon staan, snel was gaan ademen,
de situatie snel verergerde, bleef hij doof en dom.

Een dag na haar overlijden belt hij of ik behoefte heb om te praten. Hoe kan ik met
iemand praten die toch niet luistert?

Ik heb hem toen verweten wat er te verwijten valt, maar ook gezegd dat ik niet alleen
persoonlijk verontrust ben wat hij gedaan heeft maar dat ik ook als verontruste burger
reageer in het algemeen belang. Dat hij dit met zijn compagnon moet bepraten en met
de kring van artsen in Hardenberg.
Alle artsen moeten dit goed tot hen door laten dringen, dat dit het beroep van arts geen
goed doet en dat er nog niet meer slachtoffers moeten vallen.

Er is een prachtige vrouw verloren gegaan, die al zoveel naam had
gemaakt en nog zoveel goeds en gezelligs wilde doen.

Alie Kraak. Puur, spontaan, open, intuïtief, gastvrij, eerlijk, recht
door zee, dat was Alie. Zij hield van mensen, de natuur, het strand,
water, bossen, de tuin, kaarsen. Zij had een zwak voor kinderen.
Ze was een vertrouwenspersoon voor zeer velen. Vertelden mensen
haar iets in vertrouwen, dan kwam ik, haar eigen man, het zelfs niet
te weten.

Zij was niet tegen dokters maar was er wel voorzichtig mee. Had ze een dokter nodig
dan was in de meeste gevallen het antwoord een antibiotica of een paracetamol. Ze
had meer vertrouwen in een natuurlijke aanpak. Het ging bij haar ook niet om afwijzen,
maar om én-én en het maken van een eigen keuze.

De onmogelijke genezing

Dat bewees ze nog niet zo lang geleden, januari 2005, toen na een dag winkelen in
nieuwe schoenen haar kleine teentje open schuurde. In de regel genas bij haar alles
heel snel. Sneed zij zich dan stelpte het bloed direct en de wond ging gauw dicht. Omdat
ze vaak op blote voeten liep kwam er vuil in en dat veroorzaakte een infectie. Naar de
dokter en het antwoord was antibiotica en de mededeling dat het er niet best uitzag en
dat het teentje er af moest. De voorgeschreven antibiotica hielp niet. Het gaf geen enkel
resultaat.

Het werd erger toen ze het teentje stootte en later bleek dat het op drie plaatsen was
gebroken. In het ziekenhuis stelde een arts en een chirurg vast dat het teentje er af
moest. Toen Echina forcezalf er op gemeerd en geraniumblad er op gelegd, een second
opinion gevraagd en een andere chirurg, dr. Tomee, zei, we zullen eens zien als we het
teentje kunnen sparen. Ga er maar mee door wat je er op smeert en belast je voet niet
onnodig. Twee en halve maand later, wond dicht en breuken weer vastgegroeid. Iets wat
niet zou kunnen omdat de huisarts wat suiker had geconstateerd. Zulke ervaringen voor
Alie het bewijs dat het ook anders kan.

Alie had de juiste beslissing genomen. Het bewijst ook dat ze veerkrachtig was. Het bewijst
ook dat suiker geen risico kon zijn, want anders gingen wondjes als ze zich gesneden had of na bloedprikken niet direct dicht en was haar kleine teentje niet genezen. De eigen dokter, de
dokter in het ziekenhuis en die ene chirurg zeiden dat de teen geamputeerd moest worden
anders zou die afsterven. Dank zij de medewerking van chirurg Tomee genas het teentje.
Deze chirurg die haar hielp heeft een vrouw die yogadocente is en hij doet zelf ook aan
yoga. Dat maakt het verschil. Hem was ze dankbaar.

Toch was ze er niet altijd gerust op de deskundigheid van artsen.
Zij zei wel eens: 'Als ik iets krijg en ik tref niet de juiste dokters,
dan zou het wel eens afgelopen kunnen zijn. Je zult zien als ik ze
echt nodig heb, dan zijn ze er niet'.
Zes weken voor haar dood had ze dit opnieuw gezegd.

Tragisch en verdrietig genoeg is het uitgekomen.

Voor Alie:
Degene die het gezicht naar het licht keert zal nooit in het donker wandelen

Een deel uit mijn rede in de aula van de begraafplaats

31-1-2006
Het is fijn hier zoveel mensen te zien die voor ons heel dierbaar zijn en voor Alie heel
dierbaar zijn geweest.

Buren, vrienden, kennissen, cursisten,  en als ik zo kijk, ook veel docenten. En wat de
aanwezigheid van de laatsten betreft wordt er in grote delen van het land vandaag even
geen tai chi tao-lessen gegeven. Ook zijn er 2 docenten uit België. Geweldig. We hebben
honderden reacties en al veel bezoek gehad.
Iedereen vraagt: hoe het zo heeft kunnen gebeuren.
Maar daarover in het kort iets later.

Eerst iets persoonlijks. Ik heb Alie ontmoet tijdens de Groningse Mei-kermis in 1955.
Ze was er met een stel vriendinnen. Het is toch heel bijzonder en wonderlijk
dat 2 voor elkaar vreemde mensen zich tot elkaar aangetrokken voelen, dat ik op haar
viel, terwijl ze best knappe vriendinnen bij zich had.

En dat zij mij er uit koos, terwijl er nog enkele duizenden andere jongens op de kermis
rondliepen. Er bestaat dus een echte liefdeskracht in deze wereld. Het klikte meteen.
Hetzelfde jaar trouwen we op 7 november.

Sindsdien hebben we altijd alle dingen samen gedaan.
Zowel in de textielhandel, de chocolateriewinkel die we gerund hebben, en toen ik
in 1960 een reclame- en publiciteitsbureau opzette was ze daarin een ondersteunende
kracht. Na drie jaar gingen we andere dingen doen. Ik werd journalist en ook daar had
ze feeling voor. Ze toonde zich een ware assistente en gastvrouw. Kort daar op werd
zijn persfotograaf, hetgeen ze jaren lang heeft gedaan.
Toen ik in 1978 tai chi tao- en kung fu lessen begon te geven leerde zij zich dat ook aan.
Zij verving mij daarin nu en dan als ik ergens anders gevraagd werd voor een workshop.

                          FOTO: Alie met mij, Martin Wessels en Ted Dijvestijn

Alie en Jan trainen een tae kwon do-groep in ontspanning en beweging

Alie en Jan tijdens een workshop die ze gaven in pushing hands o.a. met stok

In Hardenberg maakte zij zich verdienstelijk voor de in aanbouw zijnde wijk Baalder.
Zij richtte met Emmy Veneman en Marian Muller de Wijkvereniging Baalder op. In het
voorlopig bestuur was zij voorzitter. Na de officiële oprichting bleef ze in het bestuur en
zat in talrijke commissies. Zij zorgde ervoor dat elk bestuurslid in één of meer werk-
commissies zat. Zij was geen voorstander om een folder de deur uit te doen om vrijwilligers
voor een activiteit te vragen. Alie ging de mensen persoonlijk vragen en wist daardoor een
vonk over te brengen zodat er altijd voldoende vrijwilligers waren.

Namens de Wijkvereniging zat zij in commissies van de gemeente, zoals de Centrale
Beraadsgroep, de culturele commissie, de jeugdcommissie. Verder zat zij verschillende
jaren in Veilig Verkeer afdeling Hardenberg. Geruime tijd heeft zij bij verkiezingen ook
op het stembureau gezeten.

Ze was veelzijdig. Ze was een natuurtalent. Ze was puur, een supervrouw, een super oma,
en vond humor heel belangrijk. Zij hield van gezelligheid en sfeer scheppen. Ze was attent
voor iedereen.

Opmerkelijk was dat als cursisten of andere mensen iets vertrouwelijks kwijt wilden,
kwamen ze niet bij mij, maar bij haar.
Als ik dan vroeg waar het overging zei ze 'dat vertel ik niet'.
Ik kreeg het dan, als haar eigen man, niet te horen.
Dat maakte haar ook bijzonder.

Ze hield van mensen, ze had een zwak voor kinderen, ze hield van de natuur, strand,
de zee, bossen, ze liep graag op blote voeten, en ze wilde graag bij het tuinieren met
haar blote handen de aarde voelen. 

Ze had een zwak voor kinderen. Elke dag kwamen de buurkinderen, en dat
waren er zeer veel, aan de deur en riepen met hun kinderstemmetjes een
langgerekte: Aaliee... Dit is nu verstomd en ik zal het missen, het klonk zo
prachtig. Was een kind jarig dan nam ze nooit één cadeau mee, maar ook
altijd een pakje voor de anderen kinderen van het gezin. Alie was niet alleen
oma voor haar kleinkinderen, maar ook voor andere kinderen   

Alie Kraak met kleinkinderen Mieke en Lotte.

Alie, gek op water 

Alie met zoon Lude die haar de studio van TV Omroep Zeeland laat zien waar hij werkt
als editor en mediamanager.

Enorme belangstelling bij afscheid

Alie hield van rode rozen.   Zij lag thuis opgebaard. Zeer velen
brachten haar daar al de laatste eer. Overal stonden rode rozen.
Rondom het bed en op het bed. Zeer velen uit Nederland en daar
buiten waren op de begrafenis aanwezig. Opnieuw werd het één
grote bloemenzee van rode rozen. Bij het ter aarde bestellen kwam
daar nog een zee van rode rozen bij. Het regende kaarten,
telefoontjes en emails.
Iedereen verdrietig, vol verbijstering en vol ongeloof.

Op 7 november 2005 hebben we met het hele gezin ons 50-jarig
huwelijksfeest gevierd in hotel Paasberg in Lochem.
Op 7 maart ben ik jarig en we hebben er plannen voor gemaakt,
maar ik zal het zonder haar moeten vieren.
We maakten ook al plannen voor haar verjaardag op 16 mei, maar
ze is niet meer lijflijk onder ons.

Op 20 februari (2006) kreeg ik deze email:

'Ik moest afgelopen weekend ook veel aan je denken. In de Apeldoornse courant
stond ook zo'n triest verhaal over de huisartsenpost in Apeldoorn.
De arts en de assistent hebben een waarschuwing gekregen, maar daar heb je dan
niet zo veel aan'.

Ik wil iedereen bedanken voor de grote belangstelling, de toegezegde
steun, de steun die ik nu al dagelijks ondervind, voor de bezoeken, telefoontjes, emails en kaarten die nog steeds binnenstromen.

Hardenberg - Jan Kraak, 27 januari 2006

Zo was Alie
Puur, spontaan, open, intuïtief, gastvrij, eerlijk, recht door zee, dat was Alie.
Ze hield van mensen, de natuur, het strand, water, bossen, de tuin. gezelligheid en kaarsen.
Langs het pad des levens branden vele lichtjes. Sommige groot, sommige klein.
Ze is nu aan het eind van de levenslijn bij het grote licht en de oorsprong van alles.
Wij moeten verder zonder Alie. Maar ze blijft in herinnering een lichtend voorbeeld voor ons.
Wij voelen ons gesterkt door alle mensen die hun medeleven tonen.
(tekst op bedankkaartje)

Alie,

Wat is het leven
Mooi en broos
Als je geboren bent
Als een roos

Moge je in de zuivere tuin hierboven
Blij verder groeien en bloeien
Wij hier beneden
Rekenen wel verder af
Met alle vervuiling, pesticiden, antibiotica
En alle andere vergiften
Zichtbaar en onzichtbaar
Die bloemen als jou en wij
In hun bloeien
Proberen te belemmeren

Als we kijken naar de zon en de maan
Naar alle sterren in de hemel
Zien we jou ertussen staan

Knipoog dan eens naar ons
In jouw helder blinken
En wij zullen naar jou terugpinken

Liefs en dank voor alles,

Els

Elisabeth Muys
www.delotusbloem.be

Koningin Astridlaan 125  2880 Hingene (Bornem)  België 32 (03)899 41 37 - 32 (0)475/34 12 88

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hoe verwerk je een verlies

Kijk bij verlies altijd naar wat je nog hebt. Bedenk dat  je daar verder mee moet en dat
je daar iets van moet maken. Maak plannen en schep je meer of andere mogelijkheden.
Wat te doen bij verlies. Ik heb in het verleden hierin verscheidene mensen geadviseerd en gesteund. Ook Alie deed dat.  Velen maakten door een verlies moeilijke tijden door.

Er zijn verschillende soorten van verlies waardoor je uit balans kan raken.
Voorbeelden zijn het verlies van een partner, door een scheiding, verbreken van een relatie,
verlies van een baan, verlies van een partner na overlijden, verlies van jezelf door een
trauma, etc.

Het leven gaat door. Vraag je af, wat heb ik nog. Dat zijn je kinderen, kleinkinderen, buren, vrienden, kennissen, cursisten en docenten. Daar voor moet je er zijn. Besef dat je kinderen hun moeder kwijt zijn. Als ik me zou terugtrekken dan verliezen ze min of meer ook hun vader. Ik besefte meteen ík ben vader en ook nog opa'.
Vraag je af wat kun je nog, heb je plannen, zo niet schep ze dan, zijn er perspectieven, zo
niet, maak ze dan, zijn er nog uitdagingen, zo niet, creëer ze dan. Ik pas het nu op mij zelf toe.
Zo blijf je gemotiveerd. Je moet niet iets creëren en je er in storten om te vergeten....want dan
wordt het een vlucht.  Besef ook, als jij je terugtrekt, trekken de anderen zich ook terug. Als jij er bent, zijn de anderen er ook.

Ik benoem wat ik heb verloren en hou Alie zo in ere. Daarom heb ik ook het in Memoriam
op mijn site geschreven. Wat zij heeft mee geholpen in al die jaren tot wat het is geworden
houd ik in stand uit respect voor haar aandeel en uit eerbied wat ik dank zij haar nu heb.
De liefde voor haar is niet verloren.

Jan

Verwerking en afsluiting

Hoewel de huisarts heeft gefaald, en ik na het gebeurde hem niet meer als dokter wilde hebben,
heb ik in juni 2007 besloten, een afspraak met hem te maken om er een punt achter te zetten.
Op vrijdag 29 juni 2007 heb ik hem gesproken met de mededeling dat ik geen oude koeien
uit de sloot wilde halen. Ik streef naar harmonie en in deze maatschappij moet er niet meer
disharmonie komen. Het was een intermenselijk gesprek van 10 minuten. Ook hem is iets
overkomen omdat de arts waarmee hij samen de praktijk had zich enkele maanden daarvoor
van het leven had beroofd.
Dat ik een gesprek met hem wilde had hem verrast, vertelde hij. Hij had dit niet verwacht.
Na anderhalf jaar kan ik verder en kan hij verder.

Alie Kraak en docent Martin Wessels

Alie in Lelystad bij de Batavia met tai chi tao-docent Ted Duijvestijn

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Falende zorg en inzicht

(niet alleen in Nederland maar ook in Israel, zie hiervoor het verhaal
over het overlijden van onze lieve vriendin Libat, onderaan dit verhaal)

Dokter laat teveel aan assistente over

       Pillen zonder menselijkheid?            

Ik verwijt onze huisarts, die dienst op de huisartsenpost had, dat hij niet aan uitdroging
heeft gedacht, niet reageerde op de pijnen, dat ze geen kracht meer had, niet meer kon
lopen en dat hij mij alleen maar zetpillen met paracetamol en Primperan tegen misselijkheid
had meegegeven. Dat hij na vier keer dringend bellen het advies gaf dat zij warme melk
moest drinken. Hoe kun je dat zeggen als je steeds hebt uitgelegd dat zij al enkele dagen
geen water en thee binnen kon houden. Die opmerking was toch wel het toppunt. Als hij
was gekomen had hij haar lijden gezien en was ze naar het ziekenhuis gebracht om haar
via een infuus vocht en medicatie toe te dienen. Dan hadden ze ook direct op andere
complicaties kunnen reageren.

Mijn verwijt is dat het steeds meer toe gaat naar een paracetamol- en antibiotica cultuur
en dat steeds minder moeite wordt genomen om naar de patiënt toe te gaan. De cultuur
dat de assistente als een barriére tussen patiënt en arts in komt te staan en dat de assistente medisch verklaard wat er moet gebeuren. Uitzonderingen daargelaten. De ouderwetse
goede artsen die altijd bereid waren te komen, ook ?s nachts, worden minder. Arts als
roeping waarbij de mens centraal staat is aan het verdwijnen.

Dit heeft Alie niet verdiend. Het laten creperen heeft ze niet verdiend. Ik vind het erg
dat haar lijden in mijn geheugen gegrift blijft. Een herinnering aan een prachtige vrouw
en een herinnering aan het lijden.

Een blije hulpzame vrouw en geliefde is niet meer. Wij hebben de verkeerde keus gemaakt
en de dienstdoende arts heeft de verkeerde beslissingen genomen. Laten alle artsen en
alle mensen dit te harte nemen.

Wat er is gebeurd daar zijn geen woorden voor, maar toch zullen we die woorden moeten
gebruiken om niet nog meer slachtoffers te maken. Dit kan ieder van ons overkomen.

Iemand zei mij: 'Vroeger had je een huisarts, maar nu heb
je een dokter, want hij komt zelden meer bij je in huis'.

Onderzoek bewijst:
Doktersassistente handelt teveel
zelf terwijl het niet mag
 
Dat de doktersassistente meer doet dan verantwoord is wordt steeds meer duidelijk. Doktersassistenten en verpleegkundigen, schrijven geregeld medicijnen voor terwijl dit wettelijk niet is toegestaan.
Zij hebben weliswaar een opleiding tot praktijkondersteuner gevolgd, waardoor ze bijvoorbeeld mogen helpen bij de zorg voor diabetespatiënten. Dat blijkt uit een onderzoek van zes huisartsen en specialisten onder ruim vierhonderd praktijkondersteuners. Hun bevindingen staan in het vakblad Huisarts en Wetenschap van 1 maart 2006.

In de periode tussen 2000 en 2003 zijn enkele honderden praktijkondersteuners aan de slag gegaan. Eenderde van hen schrijft zelf recepten uit, zo blijkt uit het onderzoek. Daarvoor zijn ze echter niet opgeleid. Een deel van deze recepten gaat rechtstreeks naar de apotheek, zonder dat de arts het recept onder ogen krijgt.

Volgens het onderzoek bepaalt de helft van de geënqueteerde praktijkonderzoekers bijvoorbeeld zelf hoeveel insuline diabetespatiënten krijgen. 'Iets minder dan de helft past zelfstandig de insulinedosering aan'. Hoewel de meeste ondersteuners weten dat het wettelijk niet is toegestaan om recepten uit te schrijven, weet eenvijfde niet dat dit ook geldt voor het aanpassen van medicatie. 'Tweederde schrijft zelfs eigenhandig nieuwe medicatie uit. Iets minder dan 40 procent neemt hierbij wel eens zelf initiatief', aldus het onderzoek.

Opvallend is dat iets meer dan de helft van de huisartsen die een praktijkondersteuner in dienst hebben, hun diabetespatiënten niet (meer) minimaal één keer per jaar zien, zoals zij wel geacht worden te doen. 'Daardoor verliezen de huisartsen expertise op een belangrijk terrein van de zorg'.
Hoofdonderzoeker S. Houweling, huisarts in opleiding aan de Rijksuniversiteit Groningen  zei desgevraagd dat er nog geen tuchtzaken zijn geweest, maar dat je op kan wachten.

Commentaar: Ook ik ben door een assistent op het verkeerde been gezet door haar antwoord dat wat Alie had rondging en heerstte en dat het een virus betrof, terwijl de informatie die ik gaf voldoende ernstig was. Ze vond dat het met rusten over zou gaan, dit terwijl ze een andere conclusie uit mijn verhaal had moeten trekken. Ze oordeelde terwijl ze de patient niet had gezien. Maar het maakt niet uit, want ook de eigen dokter van ons achtte het niet nodig 's nachts te komen ondanks talrijke verontrsute telefoontjes. Het gaat met de zorg de verkeerde kant op.
Een falende arts.

-------------------------------------------------------------------------------

Herinneringen aan Alie

Alie tijdens haar 65-jarige verjaardagsfeest. In 2006 zou zij op 16 mei 69 jaar zijn geworden.

Van links naar rechts: Dochter Evalien, kleindochter Rosa, Alie en zoon Lude

Alie zet In Zuidwolde cursist Joop Stoffelen in het zonnetje die febr. 2004 80
jaar werd. Zij kreeg assistentie van Alet met wie zij altijd gangmaker was om
er een vrolijke boel van te maken. Beiden vormden als het ware een duo.

Alie en de tai chi tao-groep van de donderdagavond in Zuidwolde

Alie en Jan proosten in verband met de Vut-gerechtigde leeftijd op 14 mei 1995

Alie en dochter Evalien met zwakzinnig kleinkind Emma op Ilmarinen in Groningen. Emma rijdt
er ook paard. Alie was stapelgek op Emma.

Alie en kinderen, pauze, tijdens de reis naar Scheveningen (1968)

Alie in de Chinese tuin in Haren

Links:  Alie en Jan met hun kinderen in september 1970 op Ameland
Rechts: Alie met kleinkinderen Kevin en Katinka (1994)

 Alie en Jan met dochters Evalien en Wilma en zoon Lude in Veere
Daarnaast: Alie met kleindochter Rosa in Drouwenerzand

Alie met dochters Wilma en Evalien aan het strand van Vlissingen

Behalve het verlies van Alie is ook onze vriendin Libat Hai-Zion uit Israel op 25 mei 2006 overleden. Libat had een bijzondere band met mij en Alie. Libat is 26 jaar geworden. Vanaf haar 15e jaar was ze al ziek maar kreeg nooit de goede diagnose en behandeling. Drie maanden voordat zij stierf heeft haar moeder Marion nog geprobeerd haar in het ziekenhuis opgenomen te krijgen. Nergens werd medewerking verleend. Ook in Israel word je in de steek gelaten. Toen ze overleed, lag ze in de armen van haar moeder. Haar laatste woorden, zo vertelde Marion telefonisch waren: 'Nu ga ik naar Alie, nu ga ik Alie zien'. Je begrijpt dat ik tranen in mijn ogen kreeg en ik een brok in mijn keel kreeg. 

Libat, en Jan en Libat samen

Ik houd contact met haar ouders in Israel